Οι ελευθερίες που απολαμβάνουν σιγά – σιγά οι μειονοτικές ομάδες στην Τουρκία μας αφήνουν κάθε φορά κατάπληκτους. Έτσι, βρήκαμε στο διαδίκτυο ιστοσελίδα γνωριμιών που απευθύνεται μόνο σε Αλεβίτες! Η ιστοσελίδα ονομάζεται Alevi Arkadaşlık Sitesi (www.aleviolsun.com) και έχει πάρα πολλά μέλη όχι μόνο από την Τουρκία αλλά και από τη Βουλγαρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία κ.α.
Η…αποκατάσταση του ονόματος της Θρακικής πρωτεύουσας!
Το θέμα της ύπουλης αλλαγής του ονόματος της Κομοτηνής σε Γκιουμουλτζίνε, σε φυλλάδιο του Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο απεκάλυψε η ΖΑΓΑΛΙΣΑ με πρωτοσέλιδο, στο προηγούμενό της φύλλο (φ. 71), έφθασε στη βουλή και υποχρέωσε την κυβέρνηση να απολογηθεί και να δηλώσει –ψευδώς- ότι όλα τα φυλλάδια έχουν καταστραφεί.
Το θέμα έφερε στη βουλή με ερώτησή του, ο κ. Τέρενς Κουίκ.
Ακολουθεί το κείμενο της Ερώτησης:
Προς Υπουργούς:
Εσωτερικών κ. Γιάννη Μιχελάκη
Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κ. Νικο Δένδια
Εξωτερικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο
Θέμα: Σε φυλλάδιο με λογότυπο του Υπουργείου Εσωτερικών και της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των δύο Φύλων η Κομοτηνή αποδίδεται με ...τουρκική ονομασία (Gümülcine)!
Κύριοι Υπουργoί,
σας παραθέτω δημοσίευμα της πομακικής εφημερίδα ΖΑΓΑΛΙΣΑ το οποίο αφορά στην απαράδεκτη απόδοση της Κομοτηνής με την τουρκική ονομασία της ως Γκιουμουλτζίνε (Gumülcine) και όχι ως Κομοτηνή (Komotini), σε τρίπτυχο κατά της βίας των γυναικών, το οποίο φέρει το λογότυπο του Υπουργείου Εσωτερικών και της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των δύο φύλων.
Ακολουθεί το δημοσίευμα της ΖΑΓΑΛΙΣΑ:
«Φαφ Ρούμελη δετσάτα σουρβάκατ λίσι,
να ιέριν κάμεν σμόκβατα σέδι λίσι».
Το χειμερινό Πομακικό Ημερολόγιο ξεκινάει στις 8 Νοεμβρίου, διαρκεί 180 μέρες και λήγει στις 5 Μαϊου. Mε τη γιορτή του Αδραλέζ της 6ης Μαϊου ξεκινάει το θερινό ημερολόγιο, διαρκεί 185 μέρες και λήγει στις 7 Νοεμβρίου. Το άρθρο αυτό γράφεται με την ευκαιρία της 5ης Φεβρουαρίου, δηλαδή της 90ης ημέρας του χειμερινού Πομάκικου ημερολογίου. Η ημερομηνία αυτή είναι η λεγόμενη Σραντέ ζήμα, δηλαδή μεσο-χειμωνιά, έχει δε πολλά παρατσούκλια [ούκαρπι], πολλές παροιμίες [στάρι ντούμι], παραδόσεις [ουπραβίε], δεισιδαιμονίες [στρασνιστά] και μυθεύματα [πρέκαζνε]. Πριν μισό αιώνα, όταν ήμασταν μικροί μαθητές στα χωριά και στο σχολείο, γιορτάζαμε την μέρα αυτή τρώγοντας βρασμένο αλμυρό [ζζίτο] καλαμπόκι ή ρύζι, ποτισμένο πολλές φορές με καμένο βούτυρο και πίνοντας [σσουσσούλκι] το λεγόμενο χοσάφι δηλαδή βρασμένο χυμό αποξηραμένων οπωροφόρων καρπών κυρίως μήλου, αχλαδιού, σούρβου [όσκουρσε], ξυλοκέρατου [ρόγβε] κ.τ.λ. Οι πιο εύπορες οικογένειες προσφέρανε στους μαθητές του σχολείου αποξηραμένα σύκα, σταφίδες, ξυλοκέρατα, ελιές ενώ οι υπόλοιπες οικογένειες που δεν είχαν οικονομικές δυνατότητες, αποξηραμένα φρούτα, όπως κεράσια, κράνα, σούρβα, καρύδια, φουντούκια και σπόρια.
Οι χριστιανοί δάσκαλοι όταν πρωτοήρθαν στην δεκαετία του εξήντα για πρώτη φορά στα μουσουλμανικά σχολεία, ρωτούσαν τους γέρους μας εάν είναι θρησκευτική υποχρέωση και τι συμβολίζουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις της συγκεκριμένης ημερομηνίας και η απάντησή τους ήταν ότι έτσι τα βρήκαμε από τους προγόνους μας, οι οποίοι μας συμβούλευαν να τα τηρούμε και να παραμείνουμε πιστοί στις παραδόσεις μας. Στην ερώτηση από πότε και από ποιους έμεινε η παράδοση αυτή, σχεδόν όλοι απαντούσαν από τότε που ο σέιχ μπαμπά ή ο Δέδου Πόπ και κατά άλλους ο πασά μπαμπάς της περιοχής, συχνά ρωτούσε «φαφ ρούμελη δετσάτα σουρβάκατ λισι ί να ιερίν κάμεν σμόκβατα σεδί λισι» που σημαίνει «αν τα παιδιά της Ρούμελης λεν ακόμα τα κάλαντα και αν στο ιερό βράχο παραμένει ακόμα η συκιά». Η παραπάνω φράση κατά την προσωπική μου άποψη και σε συνδυασμό της συγκεκριμένης ημερομηνίας με προηγούμενες ημερομηνίες και εκδηλώσεις, που δεν είναι από την μουσουλμανική παράδοση, ούτε των λαών της γύρω περιοχής που δεν είναι μουσουλμάνοι, φωτίζει μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας των Πομάκων.
Είχαμε ξαναγράψει στην Ζαγάλισα για τα παραμύθια του τουρκικού εθνικισμού ότι δήθεν οι Πομάκοι είναι…Μογγόλοι και κατάγονται από τους Πετσενέγους και τους Κουμάνους. Μάλιστα στο φ. 43 είχαμε παραθέσει πολλά βυζαντινά κείμενα που έγραφαν ότι, όταν οι Πετσενέγοι έφυγαν από την στέπα της Κεντρικής Ασίας και ήρθαν στην Ευρώπη, δεν εγκαταστάθηκαν στα βουνά της Ροδόπης, όπως λένε οι ανιστόρητοι του τουρκικού εθνικισμού, αλλά έμειναν σε διάφορα μέρη μεταξύ της σημερινής νότιας Ρωσίας και της Ρουμανίας.
Στη Θράκη κατέβαιναν μόνο για να κλέψουν, να σκοτώσουν και να βιάσουν και ύστερα να γυρίσουν πίσω και όχι πάντως να μείνουν στα βουνά της περιοχής. Τελικά, σε μάχη που δόθηκε στο βόρειο Έβρο (Λεβούνι) οι Κουμάνοι τους κατέσφαξαν, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους να μειωθεί τόσο πολύ που πήγαν ως μετανάστες σε άλλες περιοχές (Ουγγαρία κτλ).
Εκφράσαμε τότε και την ειρωνεία στους γενίτσαρους Πομάκους που υιοθετούν τα τουρκικά παραμύθια περί Πετσενέγων και Κουμάνων: «τελικά εσείς από ποιους κατάγεστε; Από τους Πετσενέγους (που τους έσφαξαν οι Κουμάνοι) ή από τους Κουμάνους (που έσφαξαν τους Πετσενέγους);»
Η Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ (έκδοση του 1984), βασιζόμενη σε αραβικές και ουγγρικές πηγές, δίνει πολλές μαρτυρίες για το πώς οι Πετσενέγοι εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία μετά τη σφαγή τους από τους Κουμάνους και τους Βυζαντινούς.
Απόσπασμα από την ομιλία του μέλους του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων, κ. Σερήφ Μουσταφά, στην ετήσια Σύνοδο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΑΣΕ (OSCE) στην Βαρσοβία της Πολωνίας, στις 29.9.2009. Στη σύνοδο συμμετείχε και ο εκδότης της Ζαγάλισα, κ. Ιμάμ Αχμέτ.
