Το 1923 ήρθαν διωγμένοι από την Τουρκία στην Ελλάδα πολλοί αντικεμαλιστές δάσκαλοι, 150 περίπου τον αριθμό. Ένας από αυτούς που έμεινε μόνιμα στη χώρα μας ήταν ο Χαφούζ Ρασσάτ, που δίδαξε στην Κομοτηνή, στον Εχίνο και στο Ωραίον. Μάλιστα στο Ωραίον διεξαγόταν τότε ο πόλεμος κεμαλιστών – αντικεμαλιστών μέσα στα δύο τζαμιά. Στο κεντρικό τζαμί διδάσκονταν το κεμαλικό αλφάβητο, σύμφωνα με τις κεμαλικές μεταρρυθμίσεις που είχαν γίνει στην Τουρκία από τον Μουσταφά Κεμάλ, και στο δεύτερο τζαμί διδάσκονταν η παλιά γραφή των παλαιομουσουλμάνων με τον Χαφούζ Ρασσάτ.
Το 1954 – 55, η Ελλάδα ακολούθησε μια ολέθρια πολιτική τουρκοποίησης των μειονοτήτων της ελληνικής Θράκης. Ακολουθώντας μια ανόητη φοβία για τον βουλγαρικό κομμουνιστικό «κίνδυνο» έριξε τους Πομάκους στην αγκαλιά της Τουρκίας.
Όλοι γνωρίζουν την περιβόητη διαταγή του Γενικού Διοικητή Θράκης Φεσόπουλου (όνομα και πράμα), ο οποίος δια της βίας φόρεσε τουρκικό φέσι στους Πομάκους. Είναι αυτός που υποχρέωσε να αλλάξουν όλες οι πινακίδες των μειονοτικών σχολείων από μουσουλμανικά σε …τουρκικά.
Μία πτυχή της πολιτικής αυτής ήταν και η αλλαγή των πομακικών επιθέτων, τα οποία τουρκοποιήθηκαν. Χαρακτηριστική είναι η απάλειψη της σλαβικής κατάληξης – οφ από τα επίθετα. Στην πολιτική αυτή, στην οποία πρωτοστάτησε τότε ο Φεσόπουλος κλήθηκε να βοηθήσει και ο δάσκαλος Χαφούζ Ρασσάτ.
Έτσι, το πομακικό επίθετο του τότε προέδρου της κοινότητας Ωραίου, Αχμέτ Νταμπάνωφ (στα πομάκικα Νταμπάν = δοκάρι, νταμπ = είδος δένδρου ή ανάχωμα), μετατράπηκε από Νταμπάνωφ σε Καδρή, δηλαδή τον έλεγαν πλέον Αχμέτ Καδρή. Το επίθετο αυτό ακολούθησε την τουρκική ονοματοδοσία των ανθρώπων, δηλαδή ο γιος παίρνει ως επίθετο το όνομα του πατέρα του. Έτσι, ο Αχμέτ Νταμπάνωφ που είχε πατέρα του τον Καδρή Νταμπάνωφ, μετονομάστηκε σε Αχμέτ Καδρή. Είναι μία λογική που ακολουθούν και σήμερα οι τουρκοφανείς του κάμπου, οι τσιτάκηδες, παίρνοντας ως επίθετο το όνομα του πατέρα τους.
Με την ίδια λογική λοιπόν άλλαξαν εκατοντάδες ή και χιλιάδες επίθετα, συντελώντας στην τουρκοποίηση μας. Έτσι, ο ιμάμης του Ωραίου και ψευτομουφτής Αχμέτ Μετέ που δηλώνει δημόσια κάτι μεταξύ Πομάκου και Τούρκου, ακόμη και σήμερα, όταν πάει κανείς στο χωριό του, οι χωρικοί δεν τον αποκαλούν Αχμέτ Μετέ αλλά με το κανονικό πομακικό του επίθετο, δηλαδή Πατίνκοφ (από το πομακικό ουσιαστικό πατίνκα που σημαίνει χαράδρα, ρυάκι, χείμαρρος).
Εμείς στη Ζαγάλισα, από δω και στο εξής θα τον αποκαλούμε με το κανονικό του πομακικό επίθετο, δηλαδή Πατίνκοφ, που ελληνιστί σημαίνει Μετέ ο Χαράδρας.
Αλλά και τους άλλους που γράφουν για τους Πομάκους και κατά καιρούς δηλώνουν μια Πομάκοι και μια Τούρκοι κτλ, τους καλούμε να ξαναπάρουν χωρίς ντροπή τα πομακικά τους επίθετα, όπως πχ το επίθετο Ντεντέ στο Δημάριο είναι μετονομασία του πομακικού επιθέτου Ντούντωφ, οπότε ο Αμπντουλχαλήμ Ντεντέ (ο γνωστός ανά το πανελλήνιο δημοσιογράφος) θα πρέπει κανονικά να αποκαλείται Αμπντουλχαλήμ Ντούντωφ. Ενώ για τον Τζενγκίζ Ομέρ τον δημοσιογράφο της ισλαμο-εθνικιστικής εφημ. Μιλέτ (στην Ξάνθη), άλλοι λένε στο χωριό του ότι το κανονικό του επίθετο είναι Κιόντσωφ (από το ουσιαστικό κιόντσα που σημαίνει τεμπέλης) και άλλοι λένε πως το κανονικό του επίθετο είναι Γιακουπάτσκι (λίγο γιουγκοσλαβικό το τελευταίο).
Το ελληνικό κράτος, αυτό που διάφοροι ιδεοληπτικοί, υπέρμαχοι του σλαβομακεδονισμού, κατηγορούν ότι προώθησε την πομακική ταυτότητα με τις πολιτικές του, στην πραγματικότητα δημιούργησε όλες τις συνθήκες για τον εκτουρκισμό μας. Και η ιστορία των επιθέτων το αποδεικνύει.
Ιμάμ Αχμέτ
Τεύχος 79, Ιούνιος - Ιούλιος 2015