Ο περισσότερος κόσμος έχει κουραστεί ή και βαρεθεί να βλέπει στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες ατελείωτα σκάνδαλα και ακλόνητα ντοκουμέντα. Κάθε μέρα και τέσσερα – έντε σκάνδαλα στην επικαιρότητα. Κάθε μέρα οι ίδιες και οι ίδιες δηλώσεις, άπλετο δήθεν φως και πάταξη της διαφθοράς. Μας έχει γίνει πια συνήθεια. Δεν είναι δυνατόν ή ζωή και η επιβίωση του κόσμου να είναι ένας αριθμός, ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Δεν μπορεί να βασίζονται όλα πλέον στην εικονική πραγματικότητα και στα επικοινωνιακά παιχνίδια του κάθε μασκαρά.
Μια τέτοια εικονική πραγματικότητα έζησαν οι κάτοικοι της Ξάνθης πριν λίγες μέρες. Ένα παρόμοιο επικοινωνιακό παιχνίδι, μόνο που αυτή τη φορά το παιχνίδι αυτό είχε στη μέση αθώα παιδιά.
Πρόκειται για το πρόβλημα που σκόπιμα, δημιουργήθηκε στο 1ο Μειονοτικό Σχολείο της Ξάνθης, από ανθρώπους που φέρονται (από κάπου) να κρατάνε τα ηνία της δήθεν ενιαίας μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Με λίγα λόγια άνθρωποι της «αφρόκρεμας» της μειονότητας. Οι εξέχοντες αυτοί κύριοι λοιπόν (νυν βουλευτές, νυν νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, διάφοροι παλιότεροι υποψήφιοι που ποτέ δεν εκλέχτηκαν κάτι, κάποιοι/ες άλλοι που απλά φορώντας ένα κοστούμι ή ένα παλιομοδίτικο ταγιέρ νομίζουν ότι είναι πλανητάρχες), προσπάθησαν να παίξουν για ακόμη μια φορά, ένα πολύ σκοτεινό και σκληρό παιχνίδι εις βάρος των παιδιών.
Στην ουσία πρόβλημα δεν υπήρχε, επειδή εδώ και αρκετά χρόνια υπήρχε ρητή εντολή από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Ξάνθης, όπως μάθαμε. Πολλοί ‘‘έξυπνοι’’ κύριοι παίρνοντας συμβουλές από τους παραπάνω ‘‘ειδήμονες’’, παρουσιάσανε ψεύτικες διευθύνεις και ψευδή στοιχεία για να φοιτούν τα παιδιά τους μόνο και μόνο στο συγκεκριμένο σχολείο. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα ήταν χωροταξικό. Ερευνώντας όμως το θέμα, μάθαμε, ότι η παραπάνω ‘’αφρόκρεμα’’ επέλεγε ακόμα και τα τμήματα και τους δασκάλους που θα διδάξουν τα παιδιά τους, χωρίς κανένας να τους παίρνει χαμπάρι. Αυτό γινόταν για πολλά χρόνια και όλοι έκαναν τον κινέζο.
Όταν όμως, το θέμα κυκλοφόρησε και στον υπόλοιπο κόσμο προσπάθησαν να θολώσουν τα νερά. Όπως ήταν φυσικό τα παιδιά με τις ψεύτικες διευθύνεις δεν έγιναν δεκτά στο σχολείο. Έτσι, η παραπάνω αφρόκρεμα της Ξάνθης, εμφάνισε δήθεν προβλήματα στην μειονοτική εκπαίδευση και μια νέα κατάσταση. Συγκεντρώνοντας καμιά δεκαριά “κολλητούς’’ και συγγενείς τους διοργάνωσαν για άλλη μια φορά μια κινητοποίηση – μαϊμού φωνάζοντας: «θέλουμε δασκάλους και όχι παπαγάλους» που σαν σύνθημα δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το θέμα. Γυρνούσανε μέρες ολόκληρες σαν την άδικη κατάρα, από υπηρεσία σε υπηρεσία, από γραφείο σε γραφείο και κανείς δεν τους δέχτηκε τελικά για να εκφράσουν τα παράλογα αιτήματα τους. Οργανώσανε συναντήσεις, συζητήσεις (μεταξύ τους βέβαια), επιτροπές και τελικά αποφάνθηκαν. Το επόμενο βήμα τους θα ήταν η απεργία ή όπως το ονομάσανε τελευταία ‘‘boykot’’. Στείλανε λοιπόν, σε όλα τα μειονοτικά χωριά ένα πολύ κακογραμμένο χαρτί με μια πολύ κακόγουστη σφραγίδα κάποιας ψευτο-επιτροπής, ξεσηκώνοντας τους γονείς να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο για δύο μέρες (13 και 14 Οκτωβρίου 2008) χωρίς ποτέ να τους εξηγήσουν τους πραγματικούς λόγους.
Οι περισσότεροι γονείς, επειδή αυτό γινόταν για πρώτη φορά στα χρονικά, παρασύρθηκαν και δεν έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο με αποτέλεσμα να χαθούν μαθήματα και τα παιδιά να μείνουν πίσω. Είναι ποτέ δυνατόν να σου πει κάποιος άλλος, ένας ξένος που ο σκοπός του είναι άγνωστος, τι θα κάνεις εσύ με τα παιδιά σου;;; Είναι ποτέ δυνατόν; Αυτό βέβαια είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, το οποίο θα αναπτύξουμε σε ένα από τα επόμενα τεύχη μας.
Ωστόσο το αποτέλεσμα της απεργίας – boykot ήταν και πάλι αρνητικό. Η εγγραφή των παιδιών αυτών δεν έγινε και ούτε επρόκειτο να γίνει. Η θέση της αφρόκρεμας (τους έχει φάει η αριστοκρατία τελευταία) έγινε πολύ δύσκολη. Τρέχανε και δεν φτάνανε. Δεν ήξεραν τι άλλο να πούνε στους γονείς, ποια άλλη λύση να τους προτείνουνε. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν υπήρχε πρόβλημα. Η ρητή εντολή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης τα έλεγε όλα αναλυτικά. Ακόμη πιο δύσκολη έγινε η θέση τους όταν άρχισαν και οι πιέσεις με αποκορύφωμα την συζήτηση που είχε ένας ‘‘αφρόκρεμας’’ (νυν βουλευτής μάλλον, που δεν θέλουμε να πούμε το όνομα του, επειδή εμείς, σαν εφημερίδα δεν σχολιάζουμε ποτέ πολιτικούς ή εκπροσώπους ‘‘ξένων χωρών’’) με έναν κοινό θνητό, πωλητή παπουτσιών συγκεκριμένα, ο οποίος του τα είπε και από την καλή και από την ανάποδη. Συγκεκριμένα του είπε: «γκαρίζετε τόσο καιρό ότι η μειονότητα στη Θράκη είναι μία, εννοώντας τουρκική, ενώ από την άλλη διατηρείτε με την συμπεριφορά σας και την άλλη εκδοχή, ότι στα άλλα μειονοτικά σχολεία υπάρχουν και τσιγγανάκια και πομακάκια. Αυτός λέτε, επίσης, ότι είναι και ο μοναδικός λόγος που δεν στέλνετε τα παιδιά σας στα υπόλοιπα μειονοτικά σχολεία. Σας χαλάνε τη μόστρα δηλαδή τα τσιγγανάκια και τα πομακάκια. Όταν πρόκειται να ζητήσετε ψήφους πρώτα στις περιοχές των τσιγγάνων τρέχετε κύριε “αφρόκρεμε’’! Μην διανοηθείτε να ξανάρθετε, θα την πατήσετε άσχημα» του είπε χωρίςνα πάρει καμιά απάντηση. Εμείς θα συνεχίσουμε το κείμενο μας στο επόμενο τεύχος, αποκαλύπτοντας σας ακόμα πιο ηχηρές και προκλητικές δηλώσεις (σε στενό του κύκλο) του “αφρόκρεμου’’ αυτού. Προς το παρόν τα σχόλια δικά σας!!!
Ο Αντιαφρόκρεμας
(τεύχος 23, Νοέμβριος 2008)
Κατηγορία: