Μετά τα τραγούδια και τις παραδοσιακές φορεσιές μας, ήρθε η ώρα ο τουρκικός εθνικισμός- συνηθισμένος ιστορικά στο πλιάτσικο πάνω στις κουλτούρες των μικρών και ανυπεράσπιστων λαών- να κλέψει ή να αφανίσει την Πομάκικη κουλτούρα και στο επίπεδο των φαγητών. Πολλά από τα Πομάκικα φαγητά που έχουν συνδεθεί με την ιστορία μας και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στις οροσειρές της Ροδόπης, είτε παρουσιάζονται σαν να εμφανίστηκαν από το πουθενά ή εμφανίζονται σαν τουρκικά. Τώρα βέβαια το ποια πραγματικά είναι η τούρκικη κουζίνα είναι μεγάλη συζήτηση καθώς η «κουζίνα» που έφεραν μαζί τους οι πρώτοι νομάδες Τούρκοι, καμία σχέση δεν είχε με τον πλούτο και τις γεύσεις που πλημμύριζαν την Μικρά Ασία από τα πανάρχαια χρόνια. Βέβαια πολλά φαγητά σήμερα λόγω των τουρκοποιηθησών ονομασιών τους, από άγνοια η κοινή γνώμη τα θεωρεί Τουρκικά. Αυτό για το οποίο θα μπορούσαν να είναι περήφανοι οι Τούρκοι, ως νομάδες που εξέτρεφαν κοπάδια, είναι μόνο τα γιαούρτι, η μόνη ίσως διεθνής λέξη με τουρκική ονομασία και περιεχόμενο.
Εμάς, όμως ως Πομάκους δεν μας ενοχλεί η σύγκρουση για την προέλευση του Μπακλαβά, αυτό που μας ενοχλεί είναι το πλιάτσικο πάνω στην κουλτούρα μας, διότι η αδυναμία μας να προστατεύσουμε τον εαυτό μας οδηγεί στο «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Δεν μπορούμε βέβαια να ξεχάσουμε εδώ την άθλια πρακτική του τουρκικού εθνικισμού να προβάλλει στο νομό Ξάνθης τις παραδοσιακές μας στολές ως Τουρκικές και κάθε φορά που επισκέπτεται κάποιος Έλληνας ή ξένος επίσημος την περιοχή να τον περιβάλλουν Πομακόπουλα με παραδοσιακές στολές και στη συνέχεια οι φωτογραφίες αυτές να αναδημοσιεύονται ανά τον κόσμο, καλλιεργώντας με τα χρόνια την πεποίθηση ότι αυτές είναι παραδοσιακές στολές των «Τούρκων» της Ελληνικής Θράκης. Δεν μπορούμε ακόμα να ξεχάσουμε τις γιορτές όπου πάλι σε επισήμους, δημοσιογράφους κλπ σερβίρονται Πομακικά φαγητά ως Τουρκικά.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και το βιβλίο «Τουρκικά παραδοσιακά φαγητά στη Δυτική Θράκη» που συγγράφτηκε από την Κομοτηναία… παιδαγωγό Χαλίλ Ιλκνούρ, (μέλος και πρώην στέλεχος του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας και εκδότρια του περιοδικού Ογρετμενίν Σεσί) το οποίο κυκλοφόρησε το 2004 στην Κομοτηνή όπου ένα ποσοστό Πομακικών φαγητών παρουσιάζονται ως …Τουρκικά! Η λέξη Πομάκος δεν υπάρχει πουθενά στο βιβλίο. Μάλιστα η συγγραφέας -με σπουδές στην Τουρκία- αναφέρει χωρίς αιδώ ότι αγωνίζεται να σώσει την κουλτούρα των Τούρκων της Θράκης, να σώσει την καταγωγή (εννοεί την εθνική) της παραδοσιακής τους κουζίνας και να τη μεταφέρει από γενιά σε γενιά. Πρόκειται για κραυγαλέο δείγμα Κεμαλικής γενοκτόνου αντίληψης, η οποία δυστυχώς όχι μόνο δεν καταδικάστηκε από κανένα… διανοούμενο της περιοχής, αλλά αντίθετα ως προσπάθεια προβλήθηκε και μάλιστα πομπωδώς και από τοπική ελληνόφωνη εφημερίδα της Κομοτηνής (ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ). Τι άλλο θα μπορούσαμε να Παρατηρήσουμε εμείς; Σε τέτοιας ποιότητας πολυπολιτισμικότητα και Ελληνοτουρκική Φιλία είναι φανερό ότι δεν υπάρχει χώρος για τους Πομάκους. Άστους, αυτούς, καλά εξαφανίζονται!
(τεύχος 16, Απρίλιος 2008)
Κατηγορία: