Μάρτυρες της στάσης του κράτους απέναντι στην Θράκη και την πολιτιστική γενοκτονία εις βάρος των Πομάκων, έγιναν όσοι παρακολούθησαν την εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «Στον Ενικό», στις 2.11.15. στο κανάλι Σταρ.
Καλεσμένος της εκπομπής ήταν ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης, ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ αναγκάστηκε να απαρνηθεί την ύπαρξη δύο γενοκτονιών του τουρκικού εθνικισμού. Η πρώτη είναι φυσικά εκείνη των Ποντίων, εξ ου και η φασαρία που έγινε στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις δηλώσεις του. Η δεύτερη άρνηση της γενοκτονίας -και εκείνη που πέρασε απαρατήρητη, είναι εκείνη της πολιτισμικής γενοκτονίας των Πομάκων.
Πιο συγκεκριμένα, όταν έφθασε η ώρα των ερωτήσεων από το κοινό, ο υπουργός δέχθηκε μια ερώτηση που σίγουρα δεν την περίμενε. Ο ερωτών έθεσε το ζήτημα της ύπαρξης χωριστών μειονοτικών ομάδων της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, δηλαδή των Πομάκων και των Ρωμά και ύστερα αναρωτήθηκε γιατί δεν διδάσκεται στο σχολείο η μητρική τους γλώσσα. Μάλιστα,δήλωσε πως θεωρεί φασιστικό να διδάσκεται κάποιος μία ξένη γλώσσα (τα τουρκικά δηλαδή) ως μητρική.
Τέλος, ρώτησε τον υπουργό τι σκοπεύει να κάνει σχετικά με τις κοινότητες των Πομάκων και των Ρωμά όσον αφορά το θέμα της διδασκαλίας της μητρικής τους γλώσσας.
Ο Φίλης λοιπόν, βρέθηκε μέσα σε λίγη ώρα στη δυσάρεστη θέση να μιλήσει για δύο γενοκτονίες του τουρκικού εθνικισμού. Αφού λοιπόν απαρνήθηκε τον όρο γενοκτονία για τους Πόντιους, έναν ιστορικό λαό που εξαφανίσθηκε από την ιστορική του κοιτίδα, μέσω φυσικής εξόντωσης του πληθυσμού, δεν ήταν δύσκολο να αρνηθεί και την πολιτισμική γενοκτονία των Πομάκων στην ελληνική Θράκη.
Ξεκινώντας την απάντησή του «πιάστηκε» από μία αναφορά για το πρόγραμμα Φραγκουδάκη και ενώ η ερώτηση αφορούσε την πολιτισμική γενοκτονία, ο υπουργός «έκανε την πάπια» και επαινούσε τις Δραγώνα και Φραγκουδάκη μιλώντας για ... τομή στην εκπαίδευση που αλλάζει την μορφωτική ταυτότητα της μειονότητας. Στη συνέχεια, όμως προσπαθώντας να προσπεράσει γρήγορα το θέμα, απαρνήθηκε την γενοκτονία των Πομάκων λέγοντας πως «Εμείς δεν εκτουρκίζουμε καμιά μειονότητα, έχουν δικαίωμα όμως οι άνθρωποι να μιλούν την γλώσσα που επιλέγουν οι ίδιοι».
Τότε, ο Νίκος Χατζηνικολάου αντιλαμβανόμενος την υπεκφυγή, πίεσε τον Φίλη λέγοντάς του ότι ο συμπολίτης μας λέει ότι δεν μιλούν όλοι οι μουσουλμάνοι της Θράκης την ίδια μητρική γλώσσα, δεν μιλούν όλοι τουρκικά.
Ο στριμωγμένος υπουργός αναγκάστηκε να ψελλίσει ότι «είναι και η γλώσσα των Ρωμά, και η γλώσσα των Πομάκων». Στην ερώτηση του Ν. Χατζηνικολάου γιατί λοιπόν τους υποχρεώνουμε όλους να διδάσκονται τουρκικά, ήρθε η απάντηση, Μνημείο Άγνοιας και Αποφυγής Ευθυνών που δικαιολογεί ουσιαστικά την γενοκτονία Πομάκων και Ρωμά: «τα μειονοτικά σχολεία στη Θράκη βάση και της συνθήκης της Λοζάνης είναι μειονοτικά σχολεία στα οποία διδάσκεται η τουρκική γλώσσα. Αυτή είναι η πραγματικότητα!» και το θέμα έκλεισε εκεί.
Η συνθήκη όμως της Λοζάνης μιλάει για διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των παιδιών της μειονότητας, χωρίς να καθορίζει ποια είναι η γλώσσα ή οι γλώσσες αυτές. Το ελληνικό κράτος είναι το μοναδικό στην Ευρώπη το οποίο υποχρεώνει τα μέλη μειονοτικών ομάδων (Πομάκοι, Ρωμά) να μαθαίνουν ως μητρική τους γλώσσα την γλώσσα μιας άλλης μειονοτικής ομάδας (τουρκικά).
Υποχρέωση του κ. Φίλη και του κάθε υπουργού παιδείας θα ήταν να δημιουργήσει δημόσια σχολεία σε κάθε μειονοτικό χωριό για να δίνεται πραγματικά η επιλογή στους γονείς σε ποιο σχολείο επιθυμούν να στείλουν το παιδί τους. Όσο δεν υπάρχει αυτή η επιλογή και υπάρχει το μονοπώλιο του μειονοτικού σχολείου ο εκτουρκισμός θα γίνεται βαθύτερος.
Επιπλέον, θα έπρεπε να υπάρχει στο δημόσιο σχολείο προαιρετική η επιλογή της μητρικής γλώσσας, στην περίπτωσή μας των πομακικών, έτσι που όντως ο πολίτης να επιλέγει να μιλάει το παιδί του τη γλώσσα που επιθυμεί.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η πρόθεση να αλλάξει κάτι. Δεν αρκούν μόνο δηλώσεις συμπάθειας μεμονωμένων στελεχών για τους Πομάκους, όταν οι εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής κλείνουν τα μάτιατους μπροστά στην γενοκτονία που εξελίσσεται στη Θράκη. Ποιος μπορεί όμως να κατηγορήσει τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία έχει αναιρέσει ολόκληρη την προεκλογική της πολιτική και η οποία έχει στελέχη που υποστηρίζουνσθεναρά τις επιδιώξεις του τουρκικού εθνικισμού; Αν ζούσε σήμερα ο αρχαίος κυνικός φιλόσοφος Διογένης, θα ξανάπαιρνε μέρα μεσημέρι τη λυχνία του για να ψάξει να βρει όχι «άνθρωπο», αλλά πατριώτη πολιτικό.
Τεύχος 81 - 82, Οκτώβριος 2015 - Ιανουάριος 2016