Στα προηγούμενα φύλα της εφημερίδας μας αναφερθήκαμε στα βιβλία και στους δασκάλους που υπηρέτησαν στα μειονοτικά σχολεία από το σχολ. έτος 1925- 1926 μέχρι σήμερα. Στο παρόν φύλλο θα αναφερθούμε στον τύπο των σχολείων που λειτούργησαν και στο σκοπό που επεδίωξαν στην μειονοτική παιδεία και εκπαίδευση.
Το πρώτο και βασικότερο θέμα είναι η παιδεία, γιατί από αυτήν κρίνεται και το μέλλον των παιδιών μας. Ο στόχος μας είναι η σωστή εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Εάν όμως συνεχίσουμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στα μειονοτικά σχολεία στα οποία μαθαίνουν την τουρκική γλώσσα δεν πρόκειται να προοδεύσουν. Θα αναγκαστούν να γίνουν τα τσιράκια κάποιων σύγχρονων μπέηδων και επειδή δεν νομίζω να είναι το θέλημα των γονιών αυτό το πράγμα, πρέπει να ζητήσουμε από την πατρίδα μας την Ελλάδα να μας κάνει παντού δημόσια δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία και όχι άλλα μειονοτικά, που συμφέρουν μόνο σε λίγα άτομα.
Το χωριό Λύκειο στο νομό Ροδόπης είναι ένα από τα πολλά πεδινά χωριά στα οποία έχουν κατέβει από τα ορεινά οι Πομάκοι εδώ και δεκαετίες. Ο κάμπος της Ροδόπης έχει κυριολεκτικά πλημμυρίσει από Πομάκους, οι οποίοι δέχονται καθημερινά τον τουρκικό ρατσισμό από τους απλούς, αλλά φανατισμένους τουρκοφανείς χωρικούς. Οι τουρκοφανείς δεν μπορούν να ανεχτούν την πομακική γλώσσα, τα έθιμα των Πομάκων και τους αποκαλούν υποτιμητικά «παλιοπομάκους». Για αυτό και οι δικοί μας άνθρωποι από την καταπίεση και επειδή υπάρχει η γνωστή αδιαφορία από την ελληνική κοινωνία, ντρέπονται και αναγκάζονται να μιλάνε τα Πομακικά μόνο μέσα στο σπίτι και προσπαθούν να προσαρμοστούν σε πρότυπα ξένα προς αυτούς. Η Ζαγάλισα με μια σειρά άρθρων θα αποδείξει την υπεροχή του πομακικού πολιτισμού έναντι των τουρκοφανών της Ροδόπης, καταρρίπτοντας έναν ακόμη μύθο του τουρκικού εθνικισμού στην Ελληνική Θράκη.
Κατά το έτος 1968, με Βασιλικό Διάταγμα, που εξέδωσε η τότε στρατιωτική Κυβέρνηση ιδρύθηκε η Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, με σκοπό να επανδρώσει με δασκάλους τα Μειονοτικά Σχολεία, με μουσουλμάνους δασκάλους από την ίδια την Μειον/τητα της Θράκης και να παύση η έλευση δασκάλων, αμφίβολης εκπαιδευτικής κατάρτισης από τριτάξια παιδαγωγικά Λύκεια της Τουρκίας. Το μέτρο αυτό κρίθηκε αναγκαίο και αργότερα όπως αποδείχθηκε ορθό, έβαλε τέρμα στην ασυδοσία όποιος φορούσε σαρίκι ή όποιος ήταν χαφίζ ή πήγαινε για ένα διάστημα βόλτα στην Τουρκίαγινόταν δάσκαλος. Για μισό αιώνα χωρίς καμία παιδαγωγική και εκπαιδευτική κατάρτιση άτομα δίδασκαν στα Μειονοτικά Σχολεία.
Ανακεφαλαιώνοντας την περίοδο 1925-1951, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την περίοδο κατοχής της Θράκης από τους Βουλγάρους, σύμμαχους της Γερμανίας του Χίτλερ. Οι Βούλγαροι σεβόμενοι την συνθήκη της Λωζάνης, δεν άλλαξαν το σύστημα παιδείας και εκπαίδευσης των τουρκογενών της Θράκης. Σε όλα τα επίσημα έγγραφα, γλώσσα και γραφή ήταν αυτή που χρησιμοποιούσαν οι τότε αρχές [βλέπε στη φωτο. άδεια γάμου με βουλγάρικες σφραγίδες και χαρτόσημα]. Στους μουσουλμάνους Πομάκους και στα Πομακοχώρια δεν έγινε το ίδιο. Ισχυρίστηκαν ότι οι Πομάκοι δεν είναι ούτε Τούρκοι ούτε ΄Ελληνες, αλλά Βούλγαροι που αλλαξοπίστησαν «βέρατα σα δάλι γιαζίκετ σα ουτμπράνιλι», που σημαίνει «έδωσαν την πίστη τους, αλλά διαφύλαξαν την γλώσσα τους».
Ερώτηση προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, κατέθεσε στις 1.10.2010, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Κυριάκος Βελόπουλος, με θέμα την βίαιη επίθεση που δέχθηκε το τηλεοπτικό Γαλλικό συνεργείο του TV FRANCE 3, που επισκέφθηκε το Πoμακοχώρι Θέρμες, συνοδευόμενο από τον διευθυντή της εφημερίδας μας κ. Ιμάμ Αχμέτ, στις 28 Σεπτεμβρίου 2010.