Οι κάτοικοι των Πομακικών χωριών, στριμωγμένοι στη γωνία επί δεκαετίες, σε ένα στενό περιβάλλον, με επιτηρούμενες ζώνες, με διάφορα στερητικά διοικητικά μέτρα, δίχως να έχουν κανένα μέσο, αδυνατούσαν να εκφράσουντις απόψεις τους. Με συνέπεια να μεσολαβούν μεσάζοντες που για ιδιοτελείς σκοπούς παρίσταναν τους υπέρμαχους και υπερασπιστές των Πομάκων. Και εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία των μέσων ενημέρωσης, μονοπωλούσαν για λογαριασμό των Πομάκων ο καθένας τις απόψεις τους. Ξαφνικά όμως εμφανίστηκε η εφημερίδα ΖΑΓΑΛΙΣΑ με αρθρογράφους Πομάκους, που καταπιάνονται μόνο με θέματα και προβλήματα που αφορούν τη ζωή των Πομάκων. Για αυτό γίνεται πολύς θόρυβος στα έντυπα που ελέγχονται από το προξενείο. Νόμιζαν ότι έχουν διανύσει χιλιόμετρα και ότι κατάφεραν να τουρκέψουν τους Πομάκους που ζουν στα ορεινά. Σήμερα γυρίζουν και βλέπουν προς τα πίσω και διαπιστώνουν ότι δεν προχώρησαν παρά κάτι ελάχιστα σημεία και ότι πάνε στράφι τα δισεκατομμύρια από το 1950 μέχρι σήμερα. Τα παραπάνω τυχαίνει να τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, χωρίς να επιδέχονται αμφισβήτηση.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ο τοπικός ελληνόφωνος τύπος, συνήθως αρκείται στην προβολή των τοπικών πολιτικών, νομαρχών, δημάρχων και βουλευτών και στα κατορθώματά τους. Για τα προβλήματα των Πομάκων σπάνια μπορείς να βρεις σοβαρό άρθρο στα φύλλα τους.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΛΙΣΤΑ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΕ ΤΖΑΜΙ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ