Φυσιολογικά, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε με μεγάλη αισιοδοξία την ανάληψη της εξουσίας από ένα αριστερό κόμμα, το οποίο εξ ορισμού είναι θετικά διακείμενο στα δικαιώματα των κάθε μορφής κοινωνικών ή άλλων μειονοτήτων. Όμως, επειδή στη Θράκη, ο ισχυρός παίκτης είναι η Τουρκία, την οποία δια των εγχωρίων εκπροσώπων της (θεσμικών και μη) την προσκυνούν όλοι (μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου), η αισιοδοξία μετατρέπεται σε βαθιά ανησυχία.
Είναι γνωστό και το έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενα φύλλα μας ότι, οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του τουρκικού φασισμού είναι τόσο επιτυχείς και καλοσχεδιασμένες, ώστε το μεγαλύτερο μέρος των φασιστοειδών που λυμαίνονται τις μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης, έχουν διεισδύσει ομαδικώς στον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους, δηλαδή την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης και την αναγνώριση μίας και μόνο εθνικής μειονότητας: της τουρκικής. Θα αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και φυσικά την μεγαλύτερη μακροπρόθεσμα ήττα της Ελλάδας.
Φυσικά και υπάρχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά όταν αυτό στο εσωτερικό της μειονότητας είναι απαγορευμένο για τους Πομάκους –Ρωμά και διώκεται όχι μόνο ρητορικά αλλά και με τη φυσική βία, τότε, πριν από κάθε βήμα μία σοβαρή και μοντέρνα κυβέρνηση, θα έπρεπε να λάβει μέτρα εκδημοκρατισμού στο εσωτερικό της ίδιας της μειονότητας.
Η μειονότητα ελέγχεται ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ είτε απευθείας από κρατικούς τουρκικούς μηχανισμούς (προξενείο, μυστικές υπηρεσίες, θρησκευτικές οργανώσεις, τουρκικά πολιτικά κόμματα/Γκρίζοι Λύκοι κ.ά) είτε μέσω των δομών που έχει συγκροτήσει και χρηματοδοτεί στη Θράκη: παράνομες μουφτείες, πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους, το κόμμα που ίδρυσε ο ακροδεξιός εθνικιστής Αχμέτ Σαδίκ /ΚΙΕΦ (DEΒ), επαγγελματικές οργανώσεις κ.ά.
Η Τουρκία γνωρίζει ότι ελέγχει με σιδηρά πυγμή τα πάντα μέσα στην ελληνική Θράκη και για το λόγο αυτό η κάθε απαίτηση προς το ελληνικό κράτος, ορίζεται υπό την έννοια της «δημοκρατικής» νομιμοποίησης στο εσωτερικό της μειονότητας (...αυτό θέλει η μειονότητα). Κορυφαίο παράδειγμα ο θεσμός του Μουφτή. Ενώ στην ίδια την Τουρκία και σε καμία μουσουλμανική χώρα του κόσμου ο Μουφτής δεν εκλέγεται, εν τούτοις, εδώ, απαιτούν να εκλέγεται διότι αυτή είναι η «βούληση» των μελών της μειονότητας... Φυσικά και δεν είναι η «ελεύθερη βούληση» της μειονότητας...Όπως εύστοχα παρατήρησε Πομάκος της Ξάνθης, εάν η Τουρκία αποφασίσει να τοποθετήσει ως υποψήφιο για τη θέση δημάρχου, έναν γάϊδαρο, τότε και πάλι όλοι θα τον ψηφίσουν...Σε αυτό το βαθμό είναι ελεύθερη η βούληση των μουσουλμάνων ψηφοφόρων!
Εάν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δικαιώσει τον χαρακτήρα του ως αριστερό κόμμα, θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στα πρώτα βήματα που θα δημιουργήσουν συνθήκες εκδημοκρατισμού, αγνοώντας τις αναμενόμενες σφοδρές αντιδράσεις του τουρκικού εθνικισμού: εισαγωγή της πομακικής γλώσσας στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών του Δ.Π.Θ. με προοπτική να διδαχθεί προαιρετικά τα επόμενα χρόνια στη δημοτική εκπαίδευση, αναδιάρθρωση του ποσοστού 0.5% για την εισαγωγή των μουσουλμανοπαίδων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και εφαρμογή του, ως 0,2% για τουρκογενείς, 0,2% για Πομάκους και 0,1% για Ρωμά κ.ά.
Πώς όμως θα γίνουν αυτά, όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ φωτογραφίζονται περιχαρείς δίπλα στον ακροδεξιό παράνομο μουφτή της Ξάνθης; Πώς θα γίνει αυτό όταν στις τοπικές οργανώσεις έχουν διεισδύσει άτομα με θολές ιδεολογικές ρίζες παίζοντας διπλό παιχνίδι μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος ΚΙΕΦ; Ποιος θα έχει στην Αθήνα το πολιτικό αισθητήριο και το ανάστημα να προχωρήσει σε αλλαγές που θα μας απαλλάξουν από τη βαριά ρατσιστική πολιτική της Τουρκίας, η οποία εξανδραποδίζει και τα τελευταία υπολείμματα της περήφανης φυλής των Πομάκων;
Τεύχος 76, Δεκέμβριος 2014-Ιανουάριος 2015