Σαν Κέντρο Πομακικών Ερευνών (εδώ και δεκαπέντε χρόνια), έχουμε επισημάνει πολλές φορές τα προβλήματα της μειονοτικής εκπαίδευσης, τονίζοντας, συνεχώς τα πιο σημαντικά. Βλέπουμε όμως, ότι μάλλον δεν τυγχάνουμε ιδιαίτερης προσοχής – για αυτονόητους λόγους βέβαια – με αποτέλεσμα να προσπαθήσουμε να τα τονίσουμε για ακόμη μια φορά.
Μπορούμε όμως να πούμε, στο σημείο που έχουμε φτάσει, ότι στην μειονοτική εκπαίδευση δεν υπάρχουν πλέον προβλήματα, απλά ολόκληρο το σύστημα της μειονοτικής εκπαίδευσης είναι ένα ‘’λάθος’’ από την αρχή μέχρι και σήμερα.. Μπορεί η εφημερίδα μας (η ΖΑΓΑΛΙΣΑ) να γράφεται και να εκδίδεται από Πομάκους, να υποστηρίζει την εισαγωγή της πομακικής γλώσσας στα σχολεία, αυτό όμως όπως φαίνεται δεν σημαίνει τίποτα για κάποιους «ειδικούς».
Η κατάσταση λοιπόν, στον ευαίσθητο τομέα των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης έχει ξεφύγει, είναι πλέον εκτός ελέγχου. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν. Αυτό βέβαια τους βολεύει όλους – τους τοπικούς άρχοντες, τους βουλευτές, τους εκάστοτε ΥΠ.ΕΞ. τους (μονίμως εκλεγμένους) κοινοτάρχες των μουσουλμανικών μειονοτήτων, επειδή αυτή ήταν και είναι η επιδίωξη τους από την αρχή του παιχνιδιού αυτού. Όλοι είναι μέσα στο παιχνίδι, όλοι μοιράζονται την πίτα. Το καλό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι τόσα χρόνια – στο ίδιο έργο θεατές - μάθαμε και εμείς καλύτερα απ’ όλους πως παίζεται το παιχνίδι αυτό.
Το χειρότερο όμως είναι ότι το παιχνίδι δεν παίζεται, όπως νομίζουν όλοι οι ‘’ειδικοί’’ σε βάρος των μειονοτήτων, αλλά σε βάρος των μικρών παιδιών. Το επικοινωνιακό παιχνίδι μεταξύ της χώρας μας και της «φιλικότατης» Τουρκίας δίνει και παίρνει, ένα σωρό εκατομμύρια ξοδεύονται για να επιτευχθούν οι μυστικοί σκοποί των δύο χωρών. Οι μόνοι χαμένοι όμως απ’ αυτή την υπόθεση, είναι πάντα τα μικρά, αθώα παιδάκια που είναι θύματα αυτής της πολιτικής ακόμα και από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Εντάξει, δεν λέμε! Ο τουρκισμός είναι πολύ της μόδας και σερβίρεται συνεχώς από την ελληνική πολιτεία. Αυτό είναι όμως το ουσιαστικό μας πρόβλημα;
Όλοι μας ξέρουμε πολύ καλύτερα από τον κάθε ψευτοειδικό τι είμαστε και από πού κρατάει η σκούφια μας, ακόμη και τι αισθανόμαστε ξέρουμε καλά και δεν χρειάζεται να μας το υποδείξει κανείς, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΜΑΚΟΙ. Και τα δικά μας παιδιά είναι σαν τα παιδιά όλου του κόσμου, με δύο χέρια, δύο πόδια, κεφάλι, ένα σώμα τέλος πάντων. Δεν είναι κρίμα η εκπαίδευση των παιδιών των Πομάκων και των άλλων μουσουλμανοπαίδων να εξαρτάται από τις σχέσεις των δύο χωρών; Δεν είναι κρίμα η εκπαίδευση τους να εξαρτάται από ψηφοθηρικούς λόγους ή από οποιουσδήποτε ‘’ειδικούς’’ που ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν δει μειονοτικό σχολείο; Τόσα χρόνια μασάμε την ίδια καραμέλα στα κανάλια, εκπομπές, παράθυρα, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία κτλ. Ο υπόλοιπος κόσμος έφτασε στον Άρη, πρόσφατα ανακαλύφθηκε καινούριος πλανήτης και εμείς ασχολούμαστε ακόμη με τον τουρκισμό; Δεν είναι ύποπτο αυτό; Δεν αναρωτήθηκε ακόμη κανένας γιατί συνεχίζει και διατηρείται ακόμη αυτή η κατάσταση;
Ο αντιαφρόκρεμας
(τεύχος 28, Απρίλιος 2009)
Κατηγορία: